انواع تزریق مفصلی در درمان آرتروز زانو

اگر به آرتروز زانو مبتلا هستید پزشک طیف گسترده ای از درمان ها را ممکن است برای شما در نظر بگیرد که یکی از آنها تزریق داخل مفصل زانو است.

انواع مختلفی از تزریق وجود دارد که بخش مهمی از درمان آرتروز زانو را برای بسیاری از مبتلایان تشکیل می دهند. تزریق مفصلی به خصوص برای کسانی که داروهای مسکن ضد التهابی غیر استروئیدی مثل ایبوپروفن نتوانسته درد آنها را تسکین دهد، یا افرادی که بخاطر اثرات جانبی داروها نمی توانند از آنها استفاده کنند، گزینه درمانی بسیار خوبی است.

آرتروز شایع ترین نوع آرتریت است که اغلب زانوها را تحت تاثیر خود قرار می دهد. این بیماری زمانی بروز پیدا می کند که غضروف –پوشش نرمی که که وظیفه اش محافظت از استخوان هاست- از بین می رود. در این حالت سطح استخوان ها آسیب دیده و ساییده می شود و باعث درد، تورم، خشکی و ناتوانی می گردد.

نحوه تزریق

در ابتدا پزشک تزریقی برای بی حس کردن موضع مورد نظر که در اینجا زانو است انجام می دهد.
سپس پزشک ممکن است با استفاده از یک سوزن، مایع اضافی که در زانو جمع شده است را بیرون بکشد.
سپس نوبت دریافت تزریق اصلی می رسد؛ تزریق مسکن که معمولا زیر کاسه زانو صورت می گیرد. تزریق نباید باعث صدمه بافت شود و دارو در سرتاسر مفصل عمل خواهد کرد.
درمان های مختلف دارای اثرات جانبی هستند که لازم است قبل از دریافت تزریق، درمورد آنها با پزشک خود مشورت کنید. دو نوع متداول تزریق مفصلی زانو در درمان آرتروز عبارت است از کورتیکواستروئیدها و هیالورونیک اسید.

کاهش التهاب با استروئیدها

تزریق کورتیکواستروئیدها جهت درمان عود بیماری آرتروز و عوارض ناشی از آن شامل درد، تورم و تجمع آب در زانو سودمند است.
این داروهای تزریقی با کاهش التهاب در مفصل، علایم بیماری آرتروز را تسکین می دهند. اما به یاد داشته باشید که این داروها یک راه حل کامل و بی نقص برای هر موردی نیستند. اگر تحت درمان با این دارو قرار گرفتید به یاد داشته باشید که:
 

• این داروها سریع عمل می کنند. این تزریق ها باعث تسکین بسیار سریع درد می گردند که معمولا ۲۴ تا ۴۸ ساعت اولیه پس از تزریق حاصل می شود.
• دارو اثر کوتاه مدتی دارد. به طور متوسط، تسکین درد ۶ تا ۱۲ هفته طول می کشد. اغلب این مدت به اندازه کافی طولانی است و از زمان شعله وری بیماری آرتروز تا فروکش کردن علایم طول می کشد.
• این داروها نباید زود به زود استفاده شوند. یک داروی کورتیکواستروئید اغلب در اولین مرتبه تزریق بهترین اثر و عملکرد را دارد و پس از آن، تمایل کمتری برای کاهش و تسکین درد نشان می دهند.
• در بیشتر موارد، این داورها می توانند ۲ تا ۳ بار در سال استفاده شوند. استفاده بیش از اندازه از این داروها سلول هایی زانو را که مسوول ساختن غضروف هستند را از بین می برند.

هیالورونیک اسید
بیشترین مایعی که در یک  زانوی سالم وجود دارد، هیالورونیک اسید است. اما وقتی شما آرتروز زانو دارید، مقدار هیالورونیک اسید در زانو کاهش می یابد. پزشک می تواند مقدار بیشتری هیالورونیک اسید به داخل زانو تزریق کند تا عرضه آن افزایش یابد.

مطالعات نشان داده است که تزریق هیالورونیک اسید ممکن است نسبت به داروهای مسکن در برخی از افراد، تاثیر مثبت بیشتری داشته باشد. دیگر مطالعات نشان داده است که این دارو می تواند علایم بیماری را به همان خوبی که تزریق کورتیکواستروئید انجام می دهد، بهبود بخشد. اگر تحت درمان با هیالورونیک اسید قرار گرفته اید، به یاد داشته باشید که:
 

• تزریق هیالورونیک اسید اغلب معمولا خط اول درمان بیماری های تاندونی و آرتروزی نیست. بدلیل اینکه داروهای هیالورونیک اسید معمولا گران هستند، پزشکان بعنوان اولین راه درمانی، آن را توصیه نمی کنند. با اینحال تزریق هیالورونیک اسید اغلب بوسیله بیمه های درمانی پوشش داده می شود. پزشک ممکن است این دارو را برای بیمار تجویز کند، اگر:
• بیمار به درمان های دارویی مثل مسکن ها و درمان های غیر دارویی مثل گرما یا سرما درمانی، پاسخ نداده و علایم بیماری تخفیف پیدا نکند.
• بیمار نتواند از مسکن هایی مثل ایبوپروفن، ناپروکسن یا استامینوفن استفاده کند.
• تزریق استروئید به اندازه کافی کمک نکند، یا بیمار یا پزشک درمورد اثرات جانبی استروئیدها نگران باشند.

-این دارو به روش های مختلفی عمل می کند. پس از تزریق، هیالورونیک اسید باعث زیرسازی و نرم شدن حرکت قسمت های مختلف داخل زانو می شود. این اثر نسبتا کوتاه مدت است.. اما به نظر می رسد این درمان در ادامه با تسکین درد و التهاب، منافع بیشتری را برای بیمار به ارمغان آورد.

-ممکن است بیمار بیش از یک تزریق نیاز داشته باشد. گاهی با یک تزریق مشکل بیمار مرتفع می شود و گاهی نیاز به تزریق های بیشتر تا 5 تزریق احساس می شود. در اینصورت این تزریق معمولا در یک دوره 5 هفته ای صورت می گیرد. در صورت نیاز به تزریق بیشتر، تزریق ششم 6 ماه بعد انجام می شود.

آیا تزریق پلاسمای غنی از پلاکت کمکی می کند؟

یکی دیگر از درمان های تزریقی که امروزه خیلی درباره آن بحث و تبلیغ می شود، تزریق پلاکت غنی از پلاسما یا PRP است. PRP  در اصل پلاسمای غنی شده از پلاکت است که طی یک فرایند جداسازی و تغلیظ، از خون تازه و لخته نشده بیمار تهیه می شود.
اطلاعات ما در این مورد این روش کم بوده و تحقیقات هنوز درمورد اینکه آیا PRP برای درمان آرتروز زانو عمل می کند یا خیر، ادامه دارد. تزریق پلاسمای غنی شده از پلاکت هزینه بالایی دارد و اکثر بیمه های درمانی آن را پوشش نمی دهند. به عنوان نتیجه نهایی باید بگوییم که تزریق PRP درمان متداولی برای آرتروز محسوب نمی شود و توسط ما توصیه نمی شود./

منبع :rheumoc.com

تزریق کورتون به کمر چیست و چه تاثیری دارد

تزریق کورتون  به کمر روشی برای درمان یا کنترل علائم بعضی از بیماری های ستون مهره است. در این روش درمانی کورتون یا کورتیکواستروئید (معمولا متیل پردنیزولون) را به درون فضای اپیدورال تزریق میکنند. فضای اپیدورال فضای اطراف دورال ساک است. دورال ساک Dural sac یا کیسه سخت شامه فضایی است کیسه مانند که از پرده بافتی به نام دورا یا سخت شامه درست شده است. دورا یا سخت شامه اطراف نخاع  و ریشه های عصبی که از آن خارج میشوند را فرا گرفته و آن را محصور میکند و بدین طریق کیسه و فضایی بسته به نام دورال ساک را بوجود میاورد. کل نخاع به همراه سخت شامه اطراف آن در درون کانال نخاعی قرار گرفته است.

کانال نخاعی یک کانال استخوانی است که از پشت سر هم قرار گرفتن مهره ها بوجود میاید. در واقع دورا درون فضای خالی استخوانی مهره قرار دارد. فضای بین دورا و استخوان  مهره را فضای اطراف دروا یا اپی دورال Epidural space میگویند. این فضا در واقع حجمی نداشته و مجازی است. وقتی دیسک بین مهره ای  دچار فتق شده و جابجا میشود این جابجایی در واقع در درون فضای اپیدورال بوقوع میپیوندد.

کورتون یا کورتیکواستروئید ها داروهای بسیار قوی ضد التهابی هستند. با تزریق این داروها در فضای اپیدورال میتواند التهاب موجود در ناحه بخصوص التهاب اطراف ریشه های عصبی را کاهش داده و درد ناشی از آن را از بین برد.

در هرنی دیسک بین مهره ای ، دژنرسانس دیسک بین مهره ای و تنگی کانال نخاعی  میتوان از تزریق اپیدورال کورتون برای کنترل علائم بالینی استفاده کرد.

هرنی دیسک بین مهره ای همراه فشار به عصب                       تزریق به فضای اپی                            دورال                         

تزریق به فضای اپیدورال از طریق فورامن عصبی

روش های مختلفی برای تزریق وجود دارد ولی بهترین آنها استفاده از فلوروسکوپی در اطاق عمل است. در این روش بیمار بر روی تخت جراحی قرار گرفته و پزشک متخصص ( متخصص جراحی اعصاب، متخصص ارتوپد  ، متخصص رادیولوژی و یا متخصص بیهوشی) محل فورامن بین مهره ای را با استفاده از دستگاه فلوروسکوپ ( نوعی دستگاه رادیوگرافی کامپیوتری که در اطاق عمل استفاده شده و با آن میتوان استخوان بیمار را بر روی مانیتور دستگاه مشاهده کرد) دیده و دارو را دقیقا در آن محل و در فضای اپیدورال تزریق میکند.

تزریق اپیدورال با بیحسی موضعی انجام شده و نیازی به بیهوشی ندارد. این تزریق معمولا 30-15 دقیقه طول میکشد و برای انجام آن بیمار باید به پهلو یا به شکم بخوابد. بعد از آن به بیمار توصیه میشود تا مدتی دراز بکشد.

در بعضی شرایط بهتر است تزریق اپیدورال انجام نشود که مهمترین آنها وجود مشکلات انعقادی در بیمار، حساسیت بیمار به دارو و حاملگی است. در صورت وجود دیابت و یا بیماری قلبی باید در انجام تزریق اپیدورال احتیاط های لازم را به عمل آورد.

از عوارض احتمالی تزریقات اپیدورال میتوان به عفونت، خونریزی، سردرد ، گرفتگی و بیحسی و گزگز گذرا اشاره کرد.

منبع : ایران ارتوپد

برچسب‌ها: کورتون, تزریق کورتون به کمر, تأثیر کورتون, تزریق اپیدورال, متخصص طب فیزیکی و توانبخشی