درمان آرتروز مفصل مچ پا ابتدا با اقدامات غیر جراحی شروع میشد که مهمترین آنها عبارتند از
-
کاهش فعالیت های بدنی و ورزشی که موجب افزایش شدت درد میشوند
-
استفاده از گرمای یا سرمای موضعی
-
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی و داروهای ضد درد
-
فیزیوتراپی با مکانیسم افزایش انعطاف پذیری مفصل و افزایش قدرت عضلات اطراف آن و افزایش مهارت در انجام حرکات مفصل
-
استفاده از کفش هایی با کف قوس دار Rocker sole که موجب کاهش فشار به مچ پا میشود
-
استفاده از بریس های مچ پا که موجب کاهش حرکات مفصل میشود
-
در موراد شدید تر تزریق کورتیکوستروئید به توسط پزشک معالج در مفصل مچ پا
در موارد شدیدتر که اقدامات ذکر شده نتواند درد بیمار را کاهش دهد از اقدامات جراحی استفاده میشود. مهمترین این اقدامات عبارتند از
آرتروسکوپی مچ پا :
گاهی اوقات در روند ساییدگی مفصل مچ پا استخوان و یا قطعات غضروفی ریزی به
درون مفصل جدا میشوند که موجب گیر کردن مفصل و افزایش التهاب و درد
میشوند. این قطعات را یتوان با آرتروسکوپ خارج کرده و با این وسیله میتوان
تا حد امکان استخوان های لبه مفصل را صاف کرده و سطح غضروف را اگر نامنظم
شده منظم تر کرد
خشک کردن یا فیوژن مفصل :
در مواردی که در مفصل مچ پا بسیار شدید باشد پزشک ارتوپد اقدام به جوش
دادن و متصل کردن سه استخوان تشکیل دهنده مچ پا میکند. با این کار حرکات
مفصل مچ پا کلا از بین میرود ولی در عوض درد بیمار هم از بین میرود. به این
عمل جراحی آرترودز Arthrodesis هم میگویند. بسیاری از بیماران بعد از این
عمل جراحی میتوانند به راحتی راه بروند ولی البته نمیتوانند بدوند. بیماران
بعد را جراحی نیاز به کفش های مخصوص با کف قوس دار Rocker sole دارند. این
نوع عمل جراحی برای افراد جوان و فعال که کارهای بدنی سنگین دارند مناسب
است. یکی از فواید این عمل جراحی اینست که در آینده نیاز به جراحی های مجدد
نخواهد اشت.
تعویض مفصل مچ پا :
این نوع عمل جراحی میتواند ردر بیمار را از بین برود و حرکات مچ پا را هم
حفظ کند. البته موفقیت عمل جراحی تعویض مفصل مچ پا مانند تعویض مفاصل ران و
زانو نیست و این مفصل زودتر از دیگر مفاصل مصنوعی شل میشوند. با شل شدن
مفصل مصنوعی درد بیمار مجدد شروع شده و نیاز به عمل جراحی مجدد بیمار وجود
خواهد داشت.