خطرات ورزش

ورزش به مانند دیگر دخالت های پزشکی یا سلامتی ، هزینه های بالقوه ای هم دارد. این هزینه ها از ناراحتی های جزئی نظیر وقت صرف شده برای ورزش ، تا مشکلات جدی تر از جمله آسیب و حتی مرگ ناگهانی متغیر هستند. * آسیب ها روشن است که ، آسیب هایی به استخوان ، عضلات و مفاصل ورزشکاران وارد خواهد شد. علیرغم گزارش های بی پایه در رسانه های عمومی در مورد نرخ های بسیار بالای آسیب در میان ورزشکاران بزرگسال ، چند مطالعه خوب در مورد آسیب های ورزشی در جمعیت ها وجود داشته است. یکی از مشکلات انجام دادن چنین مطالعاتی نیاز به شناسایی تعداد موارد ( افرادی که آسیب می بینند ) و هم تعداد افراد در معرض خطر آسیب ( تعداد کل افراد ورزش کننده در جمعیت ) بوده است. این دو رقم جهت محاسبه نرخ های واقعی آسیب ضروری هستند. بهترین مطالعات قابل دسترس در مورد نرخ های آسیب می گوید که حدود 25 تا 30 درصد دونده های بزرگسال در طول یک سال آسیب خواهند دید ، در صورتی که آسیب اینگونه تعریف شود: حادثه ای که باعث می شود فرد انجام دهنده ورزش را به مدت حداقل یک هفته متوقف کند. در صورتی که آسیب های جدی تر ، نظیر آن دسته از آسیب هایی که فرد برای آنها به دنبال مراقبت های پزشکی می رود ، در نظر گرفته شوند ، نرخ های آسیب بسیار کمتر ، شاید در دامنه 1 در صد در سال شود. اطلاعات کمی در مورد علل صدمات ورزشی وجود دارد. یک عامل که به آسیب ارتباط داده شده است مقدار ورزش است؛ برای مثال ، افرادی که مسافت های بیشتری را می دوند نسبت به کسانی که مسافت های کمتری می دوند احتمال بیشتری دارد که آسیب ببینند. عواملی نظیر سن ، جنسیت ، شکل بدن و تجربه نشان داده نشده است که با خطر آسیب ارتباط داشته باشند. منطقی به نظر می رسد که ناهنجاری های ساختاری ، افزایش های ناگهانی در شدت تمرین ، و نوع وسایل مورد استفاده احتمالا با خطر صدمه ارتباط دارند؛ اما ، اطلاعاتی که از این عقیده ها پشتیبانی کند در دسترس نمی باشد. با توجه به اطلاعات علمی محدود در زمینه خطر صدمه ، به ورزشکار توصیه می شود که تا زمان درک بهتر علل آسیب ، روال حس تجربی خود را دنبال کنند. ورزشکاران باید برنامه شان را به آرامی آغاز کنند و به تدریج تا سطوح شدید تر تمرینات بالا بروند. باید از وسایل خوب استفاده کنند و توجه خاصی را به کفش مناسب داشته باشند. ورزشکارانی که صدمات قبلی داشته اند باید احتیاط کنند و بدن شان را از جهت علائم هشدار دهنده اولیه آسیب کنترل کنند. اگر مشکلی کم کم توسعه پیدا کرد ، توصیه خوب متوقف کردن ورزش یا کاهش شدت تمرین به مدت چند روز است تا مشخص شود آیا مشکل از بین می رود. ورزشکاران باید جرات داشته باشند روی خود آزمایش هایی را انجام دهند تا در یابند چه نوع روال های تمرینی و تکنیک هایی راحت تر به نظر می آیند و احتمال کمتری برای صدمه رساندن دارند. اعتدال ، توصیه خوبی است : آسیب های کمی در افرادی که در هفته 10 تا 15 مایل می دوند گزارش شده است ، و این سطح برای تامین بسیاری از فواید سلامتی کافی است. * مرگ ناگهانی به طور بدیهی ، مشکل جدی از ناحیه برنامه ورزشی ، مرگ ناگهانی است. خوشبختانه این واقعه نادری است. همانطوری که قبلا بحث شد ، مطالعات زیادی نشان داده است افرادی که به طور مرتب ورزش می کنند خطر مرگ بر اثر حمله قلبی در آنها کمتر است. به هر حال ، مدرکی هم وجود دارد که می گوید خطر مرگ در طی ورزش نسبت به فعالیت های در حال نشسته بالاتر است. وقتی آدم کل خطر مرگ ناگهانی را در طول یک دوره 24 ساعته در نظر می گیرد ، ورزشکارانی که مرتب ورزش می کنند احتمال کمتری دارند که این فاجعه را تجربه کنند. تقریبا تمام افرادی که به ناگهان می میرند بیماری عروق کرونری قلبی قبلی پیشرفته داشته اند. بنابر این بهترین روش کاهش خطر مرگ ناگهانی در طی ورزش اجتناب از ابتلا به بیماری عروق کرونری قلبی پیشرفته است. این بدان معنی است که باید روال های سلامتی خوب را در دیگر جنبه های زندگی دنبال کرد نظیر عدم مصرف سیگار ، دنبال کردن رژیم غذایی حساب شده و حفظ وزن بدن ایده آل. افراد میانسال یا پیرتر احتمالا می توانند قبل از اجرای برنامه ورزشی با آگاه شدن از وضعیت عروق کرونری و وضعیت سلامت کلی شان ، خطر مرگ ناگهانی را کاهش دهند. البته تضمینی وجود ندارد ، اما اگر توسط پزشک مجربی آزمایش های کاملی از جمله تست حداکثر ورزش و دیگر روش های غربال کننده بیماری عروق کرونر روی فرد انجام شود ، احتمالا می تواند به طور ایمن یک برنامه ورزشی را آغاز کند. منبع :sportmedicine.ir