آرتروز مچ پا

آسیب های مفصل مچ پا شایع هستند، آسیب هایی مانند شکستگی و پیچ خوردگی و این آسیب ها گرچه در اکثر اوقات خوب میشوند ولی در بسیاری اوقات در دراز مدت موجب آسیب غیر قابل برگشت در غضروف مفصلی شده که وضعیتی به نام آرتروز یا استئوآرتریت یا ساییدگی مفصلی را ایجاد میکند.
مفصل مچ پا از کنار هم قرار گرفتن سه استخوان تشکیل شده است. در سمت بالا استخوان های تیبیا یا درشت نی و فیبولا یا نازک نی قرار گرفته و در سمت پایین استخوان تالوس یا قاپ وجود دارد. در زیر استخوان تالوس هم استخوان پاشنه یا کالکانئوس وجود دارد.



سطح رویی استخوان های ذکر شده در محل تماس به توسط یک لایه غضروف به کلفتی حدود 5 میلیمتر پوشیده شده است. این لایه غضروفی موجب لغزنده شدن سطح مفصل شده و به استخوان ها اجازه میدهد راحت تر بر روی یکدیگر حرکت کنند. غضروف همچنین حالت ارتجاعی داشته و با تغییر شکل خود موجب جذب ضربات شوکی میشود که در حین جهیدن و ضربه به مچ پا وارد میشود.

حرکات مفصل مچ پا مانند لولا بوده و فقط در جهات بالا و پایین حرکت میکند. البته مفصل بین تالوس و کالکانئوس که به آن مفصل ساب تالار Subtalar joint میگویند این توانایی را به پا میدهد که مختصری در جهات داخل و خارج هم چرخش داشته باشد.

استخوان های ذکر شده به توسط رباط یا لیگامان های قوی در کنار هم قرار میگیرند. تاندون های بسیاری از اطراف مفصل مچ پا عبور میکنند که مهمترین آنها تاندون آشیل است. این تاندون قوی و بزرگ در پشت مچ پا بوده و عضلات پشت ساق را به استخوان پاشنه متصل میکند.

مهمترین علامت ساییدگی مفصل مچ پا درد است. این درد در ابتدا خفیف بوده و در حین فعالیت بدنی ایجاد میشود.
بعد از مدتی شدت درد بیشتر میشود. درد در ابتدای شروع ورزش و فعالیت بدنی زیاد بوده و با گرم شدن بدن درد از بین میرود. با اتمام جلسه ورزشی و یا با اتمام فعالیت بدنی و با سرد شدن مجدد بدن درد دوباره زیاد شده و بعد از مدتی استراحت فروکش میکند. در مرحله بعد و با شدیدتر شدن شدت آرتروز، درد در تمام مدت فعالیت بدنی احساس میشود. با باز هم شدیدتر شدن بیماری، درد در تمام مدت استراحت احساس شده و میتواند موجب اختلال در خواب بیمار شود.

از دیگر علائم آرتروز مچ پا تورم و احساس خشکی مفصل است که با فعالیت بدنی شدیدتر میشود. با خراب شدن لایه غضروفی و ساییده شدن این لایه ها به هم مفصل صدای جیر جیر میدهد که به آن کریپتاسیون Crepitation میگویند.

مفصل مبتلا ملتهب می شود

بتدریج و با شدیدتر شدن آرتروز حرکت مفصل محدود شده و دیگر نمیتواند به راحتی به بالا و پایین حرکت کند. بعضی حرکات مفصل درد شدیدتری دارند و وقتی مفصل در این وضعیت ها قرار میگیرد درد موجب میشود عضلات اطراف مفصل بطور اتوماتیک و رفلکسی فعالیت خود را متوقف کنند. این توقف میتواند موجب سکندری خوردن بیمار و حتی زمین خوردن وی شود.

با پیشرفت آرتروز، استخوان مفصل هم ساییده شده و تغییر شکل میدهد که نتیجه آن تغییر شکل مفصل و زوایای بین استخوان های تشکیل دهنده آن است.

شروع آرتروز با خراب شدن غضروف مفصلی است. آتروز در بعضی موارد زمینه ژنتیکی داشته و در بعضی خانواده ها کارکرد غضروف زودتر از دیگر افراد و با بالا رفتن سن دستخوش تغییراتی بصورت خراب شدن میشود.

در موارد دیگر آسیب هایی که بدنبال ضربه به غضروف وارد میشود موجب شروع خرابی آن میشود. شکستگی های سطح مفصلی مچ پا میتواند موجب تخریب غضروف در محل شکستگی شود. حتی اگر بدنبال ضربه شکستگی ایجاد نشود ضربه به خودی خود میتواند چنان شدید باشد که موجب له شدن موضعی غضروف و خراب شدن سلول های آن شود. متاسفانه غضروف مانند استخوان قدرت خود ترمیمی نداشته و بعد از آسیب بجای ایجاد غضروف جدید در محل، بافت دیگری جایگزین غضروف آسیب دیده میشود که خصوصیات اصلی غضروف مانند لغزندگی و قدرت ارتجاعی و جذب ضربه خوبی ندارد. این موضوع در دراز مدت موجب آسیب و اختلال بیشتر در لایه غضروفی مفصل مچ پا میشود.



گاهی اوقات بدنبال ضربه آسیب هایی به رباط های اطراف مچ پا وارد میشد که موجب اختلال در بیومکانیک و حرکت مفصل میشود. این حرکات ناهماهنگ و نامناسب در مچ پا موجب اعمال فشار زیاد به غضروف و در نتیجه زود خراب شدن آن میگردد.

تشخیص آرتروز مفصل مچ پا با توجه به مشکلات بیمار و معاینه وی امکانپذیر است. در مواردی ممکن است پزشک معالج برای تایید تشخیص از روش های تصویربرداری مانند رادیوگرافی ساده استفاده کند.

در رادیوگرافی مفصل مچ پا که دچار آرتروز و ساییدگی شده است کاهش فضای مفصلی و افزایش تراکم استخوان زیر غضروف دیده میشود

درمان آرتروز مفصل مچ پا ابتدا با اقدامات غیر جراحی شروع میشد که مهمترین آنها عبارتند از

• کاهش فعالیت های بدنی و ورزشی که موجب افزایش شدت درد میشوند
• استفاده از گرمای یا سرمای موضعی
• داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی و داروهای ضد درد
• فیزیوتراپی با مکانیسم افزایش انعطاف پذیری مفصل و افزایش قدرت عضلات اطراف آن و افزایش مهارت در انجام حرکات مفصل
• استفاده از کفش هایی با کف قوس دار Rocker sole که موجب کاهش فشار به مچ پا میشود
• استفاده از بریس های مچ پا که موجب کاهش حرکات مفصل میشود
• در موراد شدید تر تزریق کورتیکوستروئید به توسط پزشک معالج در مفصل مچ پا

 

در موارد شدیدتر که اقدامات ذکر شده نتواند درد بیمار را کاهش دهد از اقدامات جراحی استفاده میشود. مهمترین این اقدامات عبارتند از
آرتروسکوپی مچ پا : گاهی اوقات در روند ساییدگی مفصل مچ پا استخوان و یا قطعات غضروفی ریزی به درون مفصل جدا میشوند که موجب گیر کردن مفصل و افزایش التهاب و درد میشوند. این قطعات را یتوان با آرتروسکوپ خارج کرده و با این وسیله میتوان تا حد امکان استخوان های لبه مفصل را صاف کرده و سطح غضروف را اگر نامنظم شده منظم تر کرد
خشک کردن یا فیوژن مفصل : در مواردی که در مفصل مچ پا بسیار شدید باشد پزشک ارتوپد اقدام به جوش دادن و متصل کردن سه استخوان تشکیل دهنده مچ پا میکند. با این کار حرکات مفصل مچ پا کلا از بین میرود ولی در عوض درد بیمار هم از بین میرود. به این عمل جراحی آرترودز Arthrodesis هم میگویند. بسیاری از بیماران بعد از این عمل جراحی میتوانند به راحتی راه بروند ولی البته نمیتوانند بدوند. بیماران بعد را جراحی نیاز به کفش های مخصوص با کف قوس دار Rocker sole دارند. این نوع عمل جراحی برای افراد جوان و فعال که کارهای بدنی سنگین دارند مناسب است. یکی از فواید این عمل جراحی اینست که در آینده نیاز به جراحی های مجدد نخواهد اشت.
تعویض مفصل مچ پا : این نوع عمل جراحی میتواند ردر بیمار را از بین برود و حرکات مچ پا را هم حفظ کند. البته موفقیت عمل جراحی تعویض مفصل مچ پا مانند تعویض مفاصل ران و زانو نیست و این مفصل زودتر از دیگر مفاصل مصنوعی شل میشوند. با شل شدن مفصل مصنوعی درد بیمار مجدد شروع شده و نیاز به عمل جراحی مجدد بیمار وجود خواهد داشت.
 

منبع :rheumoc.com

از آرتــروز زانــو چه بایــد بدانیــم

آرتروز زانو چیست؟

آرتروز زانو شایعترین بیماری مفصلی است. این بیماری به دلیل آسیب غضروف مفاصل ایجاد می‌شود (شکل مقابل) و بیشتر در افراد سالخورده، زنان، افراد مبتلا به اضافه وزن و کسانی دیده می‌شود که سابقه خانوادگی آرتروز زانو دارند.

علایم آن چیست؟

شایع‌ترین علامت آرتروز زانو، درد مفصلی است. این درد معمولا در دست‌ها، پاها، زانوها یا ستون فقرات وجود دارد. اگر درد در دست‌ها حس شود، معمولا مفاصل انتهای شست درگیر شده ‌است. در پاها درد معمولا در قاعده انگشت شست وجود دارد. این درد بعد از دوره‌های استراحت، مثل زمانی که بیمار صبح‌ها از خواب بیدار می‌شود، یا وقتی از روی صندلی بلند می‌شود،‌ بیشتر است.

آرتروز زانو همچنین می‌تواند سبب محدودیت حرکتی شود چرا که موجب درد و سفتی مفاصل می‌شود. در این صورت انجام فعالیت‌های روزانه نظیر پیاده‌روی روی سطح صاف یا باز کردن درب شیشه مربا با مشکل مواجهه می‌شود.

آرتروز زانو چگونه درمان می‌شود؟

آرتروز زانو با داروها یا برخی مکمل‌های غذایی، ورزش، کاهش وزن و گاهی با جراحی درمان می‌شود. جراحی معمولا در بیمارانی موثر است که با سایر درمان‌ها بهبود پیدا نمی‌کنند.

کدام نوع‌ داروها در درمان آرتروز زانو کمک‌کننده هستند؟

اولین دارویی که معمولا پزشک تجویز می‌کند، استامینوفن است. این دارو ارزان است و اگر به میزان صحیحی که پزشک تجویز کرده مصرف شود، ایمن و بی‌خطر است. نحوه مصرف این دارو در بزرگسالان مبتلا به آرتروز زانو 1000-650 میلی‌گرم 4 بار در روز و حداقل به مدت دو هفته است. معمولاً پیش از مصرف سایر داروها این دارو توصیه می‌شود.

در صورتی که استامینوفن کمک‌کننده نبود، ممکن است پزشک داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی مثل بروفن را تجویز کند. برخی از این داروها را می‌توان بدون نسخه از داروخانه تهیه کرد. اما برخی دیگر نیاز به تجویز پزشک دارد. بیمار باید این داروها را مطابق دستور پزشک مصرف کند و در صورتی که دچار عوارض جانبی شد حتما به پزشک اطلاع دهد.

در این صورت پزشک داروی تزریقی دیگری به نام کورتیکواسترویید را تجویز می‌کند. این دارو مستقیما در مفصل تزریق می‌شود تا درد تسکین پیدا کند.

داروی تزریقی دیگری به نام اسید هیالورونیک وجود دارد که همانند کورتون درون مفصل تزریق می‌شود. این دارو ممکن است سبب شود که درد برای مدت طولانی‌تری بهبود پیدا کند اما نسبت به سایر داروها بسیار گران‌تر است.

مکمل‌های غذایی گلوکوزامین و کوندروتین نیز وقتی که باهم تجویز می‌شوند، ممکن است به تسکین درد در برخی بیماران مبتلا به آرتروز زانو کمک کنند. ترکیبات بدون نسخه متنوعی از این دو مکمل وجود دارد.

آیا ورزش و کاهش وزن در درمان این بیماری کمک‌کننده است؟

ورزش می‌تواند به بیمار کمک کند تا به سطح قبلی میزان تحرک و فعالیت خود بازگردد. بهترین نوع فعالیت، ورزش‌های سبک هوازی است مثل دوچرخه‌سواری یا شنا. اگر بیمار اضافه‌وزن دارد، باید سعی کند که وزن‌ خود را کمی کاهش دهد. کاهش وزن با کاهش فشار روی مفاصل درد و سفتی را کاهش می‌دهد.

آیا به جراحی نیاز است؟

اگر سایر درمان ها کمک کننده نبود، بیمار ممکن است برای تعویض مفصل ران نیاز به جراحی داشته باشد. این کار به نام تعویض کامل مفصل خوانده می‌شود. بعد از این جراحی، درد مفصل در بسیاری از بیماران به طور قابل‌توجهی تسکین پیدا می‌کند.

مفصل مصنوعی به مدت 20- 15 سال به بیمار کمک می‌کند تا زندگی طبیعی داشته باشد.

منبع: نوین پزشکی

آرتــروز زانــو

آرتروز زانو موجب درد و محدودیت در فعالیت بدنی می‌شود و کیفیت زندگی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اگرچه آرتروز زانو را نمی‌توان به طور کامل درمان نمود، اما پیشرفت‌های حاصله در شناخت و درمان آن دورنمای نویدبخشی را برای این بیماران به ارمغان آورده‌اند...

این مقاله مروری است بر درمان آرتروز زانو با تاکید بر اهمیت رویکردی چند وجهی با محوریت بیمار، به کارگیری درمان‌های غیر دارویی، استفاده عاقلانه از داروها، و نیز ارجاع به جراح در موارد لزوم.

تعریف آرتروز و شیوع آن

آرتروز یک بیماری مزمن و دردناک مفاصل است که با تغییرات ساختاری تمام مفصل مشخص می‌شود. از جمله این تغییرات عبارتند از: از دست رفتن غضروف مفصلی، به وجود آمدن زواید استخوانی، التهاب سینوویال، تغییرات در استخوان زیر غضروف مفصلی، آسیب به منیسک‌ها، ضعیف شدن عضلات اطراف مفصل و شل شدن رباط‌ها.

آرتروز حاصل از تعامل عوامل مختلف از جمله عوامل ژنتیک، متابولیک، بیومکانیک و بیوشیمیایی است. آرتروز در زانو بیشتر در فضاهای مفصلی بین استخوان ران و تیبیا و نیز بین استخوان ران و کشکک رخ می‌دهد.

میزان بروز و شیوع آرتروز زانو بسته به ویژگی‌های جمعیت مورد مطالعه و تعریف بیماری متغیر است. در همین راستا، تعداد مطالعاتی که میزان بروز آرتروز زانو را در جمعیت ارزیابی کرده باشند اندک هستند. طبق جدیدترین و طولانی‌ترین این مطالعات، میزان بروز تجمعی آرتروز زانو طی 15 سال و بر مبنای تشخیص با تصویر برداری، در خانم‌های میانسال، 3/2% گزارش شده است. میزان شیوع نیز در یک مطالعه مروری سیستماتیک و بر مبنای تشخیص با تصویر برداری 6/78%-3/4% ذکر شده، در حالی که در همین مطالعه، میزان شیوع بیماری بر مبنای علایم، کمتر و 5/13%-2/3% گزارش شده است.

آرتروز زانو در چه کسانی بیشتر رخ می‌دهد؟

آرتروز زانو در خانم‌ها و سالمندان شایع‌تر است. تفاوت‌های نژادی و قومی نیز وجود دارد، به نحوی که شیوع در سیاه‌پوستان و نیز چینی تبارها از سفیدپوستان بیشتر است. عوامل سیستمیک و نیز موضعی نیز هر دو دخیل هستند (شکل 1). چاقی و آسیب مفصل زانو (به خصوص آسیب رباط صلیبی قدامی و آسیب‌های وارده به منیسک‌ها در ورزشکاران) از عوامل تغییر پذیر و قابل کنترل هستند. نقش مهم آسیب‌های مفصلی در پیدایش آرتروز زانو به این مفهوم است که گروهی از بیماران، جوان و فعال و در دوران سی‌ و چهل سالگی هستند. به این ترتیب، آغاز راهبردهای بهداشتی برای مقابله با چاقی و تشویق کاهش وزن و نیز پیشگیری از آسیب رسیدن به زانو، از بروز آرتروز زانو در تعداد زیادی از افراد جلوگیری می‌کند. از طرفی، شواهد قوی به دست آمده از بررسی‌های بلندمدت نشان می‌دهند که دو افرادی که از قبل دچار آرتروز زانو شده‌اند، قرارگیری ناموزون مفصل زانو (زانوی پرانتزی [واروس] در آرتروز فضای مفصلی داخلی و زانوی ضربدری [والگوس] در آرتروز فضای مفصلی خارجی) و چاقی هر دو باعث افزایش خطر پیشرفت ساختاری بیماری می‌شوند. در عین حال، مطالعات کمی در زمینه شناخت عوامل موثر در کاهش عملکرد مفصلی و بروز ناتوانی ناشی از آرتروز زانو انجام گرفته‌اند.

آرتروز زانو چگونه تشخیص داده می‌شود؟

به لحاظ بالینی، آرتروز زانو بر مبنای اخذ تاریخچه بیماری و نیز معاینه بالینی تشخیص داده می‌شود. از تصویربرداری هم برای تایید شک بالینی و نیز رد سایر بیماری‌ها کمک گرفته می‌شود. با ترکیب تصویربرداری و معاینه بالینی، حساسیت و اختصاصی بودن تشخیصی به ترتیب 91% و 86% هستند. طبق پیشنهاد لیگ اروپایی مقابله با بیماری‌های مفصلی⁽¹⁾، برای اطمینان از تشخیص درست بالینی آرتروز زانو شش معیار وجود دارد (جدول 1).

MRI کمکی به تصمیم‌گیری در مورد اینکه کدام یک از مداخلات درمانی کنونی می‌توانند در یک بیمار دچار آرتروز زانو مورد استفاده قرار گیرند نمی‌کند و نباید انجام شود، مگر به دلیل خاصی پیش‌بینی شود که کمک‌کننده خواهد بود. انجام MRI ممکن است در مواردی که تشخیص‌های افتراقی نادری مثل استئوکندریت دیسکان، سینوویت ویلو ندولار پیگمانی، یا نکروز ناشی از انسداد شریانی مطرح شوند، کمک کننده باشد (جدول شماره دو). استفاده بی‌مورد از MRI ممکن است باعث بالا رفتن میزان تشخیص پارگی‌های بدون علامت منیسک، که در افراد مسن‌تر شایع هستند، بشود و به جراحی آرتروسکوپیک غیرضروری زانو بیانجامد.

اصول پیشگیری و درمان

درمان آرتروز زانو به طور سنتی متمرکز بر کاهش درد و ناتوانی بوده است. اما در حال حاضر، رویکردی همه جانبه‌تر توصیه می‌شود که شامل پیشگیری و مداخلاتی هستند که از سرعت پیشرفت بیماری می‌کاهند. اقداماتی که جهت پیشگیری و برای کاهش میزان بروز بیماری می‌توانند انجام گیرند شامل موارد زیر هستند: کاهش عوامل خطر، به خصوص اضافه وزن یا چاقی، آسیب‌های مفصلی، و به طور بالقوه، سیگار کشیدن و کمبود ویتامین D از جنبه درمانی، برای درمان بهینه آرتروز زانو، ترکیبی از درمان‌های غیر دارویی محافظه کارانه و نیز داروها باید مورد استفاده قرار گیرند. جراحی طبیعتا تنها در مواردی توصیه می‌شود که بیماری و علایم آن شدید هستند و تغییرات ساختاری قابل توجهی به وجود آمد‌ه‌اند. نکته قابل توجه دیگر اینکه با توجه به طبیعت و سیر مزمن بیماری آرتروز زانو، آموزش، فراگیری روش‌های بهینه کمک به خود، و اجرای درمان‌هایی که با نقش فعال خود بیمار هدایت می‌شوند، همگی نقش مهمی دارند. ارزیابی همه جانبه از نیازهای پزشکی، اجتماعی، و روان شناختی بیمار، همراه با شرکت فعالانه بیمار این امکان را می‌دهد که رویکردی بهینه و متناسب با هر بیمار را طراحی و اجرا نمود (برای جزئیات بیشتر به جدول مراجعه نمایید). در ضمن مهم است که مضرات و مزایای انتخاب‌های مختلف درمانی به روشی ساده و قابل فهم با بیمار در میان گذاشته شود. با بیماران باید هر سه ماه یک بار ملاقات و شاخص‌های مختلف را ارزیابی نمود، از جمله اینکه تاثیر درمان بر درد، عملکرد فرد و وضعیت روانی بیمار به چگونه بوده است. همچنین وزن بیمار و قدرت عضلانی بیمار را نیز باید ارزیابی کرد. با پیگیری منظم پیشرفت درمانی بیمار می‌توان پایبندی بیمار به درمان را به حداکثر رساند و درمان را بر حسب تغییر در شرایط فرد تنظیم نمود.

روش‌های درمانی غیردارویی

روش‌های درمانی غیردارویی زیاد هستند. برای اطمینان از اینکه این گونه روش‌ها به نحو بی‌خطر و موثر مورد استفاده بیماران قرار گیرند نیاز به رویکردی چند بعدی وجود دارد. ارجاع منطقی به سایر ارایه دهندگان خدمات بهداشتی و درمانی متناسب با نیاز بیماران از آن جمله است (برای جزئیات بیشتر به جدول مراجعه نمایید). درمان‌های اصلی غیردارویی برای همه بیماران عبارتند از آموزش و ورزش، و در مورد بیماران دارای اضافه وزن یا چاق، کاهش وزن.

آموزش در رابطه با روند بیماری، مکانیسم‌های ایجاد درد و نیز انتخاب‌های درمانی موجود را می‌توان به طرق مختلف ارایه نمود. صحبت خصوصی با پزشک، ارایه اطلاعات در مورد بیماری به صورت نوشته، ایجاد گروه‌های حمایتی، اطلاع رسانی از طریق پایگاه‌های اینترنتی انجمن‌های ملی، و ارجاع به برنامه‌های آموزش خودیاری به بیماران، از آن جمله هستند. با این حال، شایان ذکر است که مطالعات متاآنالیز نشان داده‌اند که هرگاه این اقدامات به صورت جدا از هم و نه با هم انجام گیرند، اثرات آنها بسیار اندک است.

ورزش، صرف نظر از شدت بیماری، سن بیمار، وجود بیماری‌های همراه، شدت درد، یا ناتوانی، برای همه بیماران رکنی اساسی محسوب می‌شود. مطالعات متاآنالیز نشان داده‌اند که اثر ورزش در شاخص‌های درد و میزان عملکرد فرد در حد کم تا متوسط است، درست شبیه به آنچه از داروهای ضد درد و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی می‌توان انتظار داشت. بر طبق یک مطالعه مروری کوکران، تعداد مساوی یا بیشتر از دوازده جلسه ورزش نظارت شده توسط یک فرد متخصص بهتر از تعداد کمتر از دوازده جلسه برای بهبود درد (28/0) و عملکرد (23/0) بیماران است. اندازه اثر برابر 46/0 برای درد و 45/0 برای عملکرد بیماران بود. برای بیمارانی که بیماریشان پیشرفته نیست، تقویت عضلات اطراف زانو و ورزش‌های عمومی هوازی توصیه می‌شود، اما در بیمارانی که بیماریشان شدید است و دچار مشکلات جدی در حرکت و عملکرد هستند و نیز بیمارانی که نمی‌توانند در روی زمین ورزش کنند، ورزش‌های آبی ممکن است بهتر باشند. تای‌چی (Tai chi) محبوبیت فزاینده‌ای پیدا کرده است. طبق یک مطالعه مروری سیستماتیک از کارآزمایی‌هایی بالینی تصادفی شده که در زمینه اثر تای چی انجام شده‌اند، سودمندی این مجموعه حرکات نرمشی و ورزشی دلگرم کننده است ولی شواهد محدود و لزوما از کیفیت بالایی برخوردار نیستند. از طرفی، باید از ورزش‌هایی که با حرکات پیچشی و ضربه‌ای شدید همراه هستند، مثل دویدن، خودداری شود. در عوض، به جوانانی که پس از آسیب مفصلی دچار آرتروز زانو می‌شوند باید توصیه شود که فعالیت خود را تغییر داده و در ورزش‌هایی که با ضربه‌های شدید به زانو همراه نیستند، مثل دوچرخه سواری، قایقرانی، شنا و دویدن در عمق آب، شرکت کنند. در مورد ورزش نکته آخری که باید به آن اشاره نمود این است که مداومت در انجام ورزشی و فعالیت بدنی نقشی حیاتی در سودمندی آن برای بیماران دچار آرتروز زانو دارد (لطفا به جدول 3 برای جزئیات بیشتر رجوع کنید).

در مورد کاهش وزن، طبق یک مطالعه متا آنالیز از تعداد محدودی از کارآزمایی‌های بالینی تصادفی شده، کاهش به میزان حداقل 5% با سرعتی به میزان 24/0% در هفته طی یک دوره 20 هفته‌ای در بیماران دارای اضافه وزن یا چاق باعث بهبود درد و ناتوانی می‌شود، گرچه اندازه اثر کوچک است (23/0-2/0). اگرچه طبق یک کارآزمایی بالینی با کیفیت بالا، کاهش وزن باعث کاهش 10 درصدی میزان مرگ‌و‌میر ناشی از هر علتی در بیماران دارای اضافه وزن یا چاق دچار آرتروز زانو شد. همچنین، یک شبیه سازی رایانه‌ای از آرتروز زانو و رابطه آن با چاقی که با استفاده از اطلاعات موجود در اداره سرشماری ملی آمریکا و نیز اطلاعات موجود در مورد چاقی، طراحی شد نشان داد که کاهشی به میزان 6/0 واحد در میانگین شاخص توده بدن (BMI)، که حدود 7/1 کیلوگرم در یک فرد با قد 170 سانتیمتر می‌شود، به میزان 9/1% از تعداد عمل‌های جراحی انجام شده تعویض مفصل زانو در باقیمانده عمر بیماران می‌کاهد. برای بیماران دچار آرتروز زانو که اضافه وزن یا چاقی دارند راهکارهایی تحت عنوان راهکارهای گروه اتاوا⁽²⁾ پیشنهاد شده‌اند. این توصیه‌های درجه‌بندی شده، بر مبنای یک مطالعه مروری سیستماتیک شواهد (از کارآزمایی‌های بالینی تصادفی شده، کارآزمایی‌های بالینی کنترل شده، مطالعات گروهی آینده‌نگر کوهورت، و مطالعات مقایسه‌ای مستقیم [head to head]) متولد شده‌اند. در این مرور سیستماتیک، قدرت شواهد و سلامت طراحی مطالعه در نظر گرفته شده‌اند. این مرور سیستماتیک نشان داد که ترکیب دو مقوله فعالیت بدنی (ورزش‌های هوازی با یا بدون تمرین‌های قدرتی عضلانی) و رژیم غذایی برای کاهش وزن، هر دو باهم بیشترین فایده را در حیطه وسیعی از پیامدهای بالینی دارند. پیامدهای بالینی که این دو با هم قویا برای آنها توصیه می‌شوند عبارتند از: بر طرف کردن درد، وضعیت عملکردی فرد، قدرت عضلانی و کیفیت زندگی. ترکیب این دو به وضوح در این موارد نسبت به هر کدام به تنهایی برتری دارد. گروه اتاوا توصیه می‌کند که کاهش وزن پیش از انجام ورزش‌هایی که وزن بدن در آنها باید تحمل شود، انجام گیرد. اخیرا در یک مطالعه بلند مدت مشخص شده است که کاهش قابل توجه وزن منجر به از دست رفتن بافت عضلانی پا و قدرت عضلانی می‌شود، بنابراین ورزش‌های مختص تقویت عضلات باید در کنار کاهش وزن انجام شوند.

باید توجه داشت که بسته به نوع شروع بیماری و نیز ترجیح بیمار، گستره‌ای از سایر مداخلات ممکن است مفید فایده واقع شوند. جالب است که با وجود اینکه ابزار کمک کننده به راه رفتن بیمار به طور گسترده‌ای برای بیماران دچار آرتروز زانو توصیه می‌شوند، نخستین کارآزمایی بالینی تصادفی شده در مورد استفاده از عصا، تازه به چاپ رسیده است. در این کارآزمایی نشان داده شد که دو ماه استفاده روزانه از عصا، در مقایسه با استفاده نکردن از آن، موجب کاهش درد و بهبود عملکرد بیمار می‌شود (اندازه اثر به ترتیب، 18/0 و 13/0). در رابطه با تویی کفش نیز اخیرا در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده مشخص شد که در مقایسه با تویی‌های صاف کف پا، تویی‌هایی که برای سمت بیرونی کف پا با سطح مقطع مثلثی تهیه شده‌اند هیچ اثری بر علایم یا از دست رفتن غضروف مفصل زانو طی 12 ماه ندارند. کارآزمایی‌های بالینی تصادفی شده همچنین نشان داده‌اند که بستن وسایلی به زانو که از فشار وارده به زانو می‌کاهند می‌تواند باعث بهتر شدن قرارگیری مفصل زانو و کمتر شدن علایم شوند. اما بهره‌گیری از این وسایل برای بیماران در سطح محدودی انجام می‌گیرد که خود دلایل زیادی دارد از جمله پایبندی به استفاده مداوم از آنها، راحت نبودن استفاده از آنها و مشکل بودن تنظیم آنها روی زانو. در عین حال، طبق چند کارآزمایی بالینی تصادفی شده، بستن زانو با نوارهای الاستیک که قسمت داخلی زانو را تقویت کند توسط متخصص توان‌بخشی، می‌تواند درد را کاهش دهد. در یک مرور سیستماتیک دیگر از 12 کارآزمایی بالینی، مشخص شد که با افزودن حرکات غیرفعال زانو که با دست انجام می‌گیرند به برنامه ورزشی، بهبود درد به میزان بیشتری در قیاس با ورزش‌های تقویت کننده عضلات (38/0) یا ورزش‌های ترکیبی (34/0) حاصل می‌شود (اندازه اثر برابر 69/0).

از آنجاییکی عوامل روانی روی دریافت حس درد موثر هستند، رفتار درمانی شناختی (یا همان تمرین برای یادگیری تحمل درد و حفظ عملکرد) برای برخی از بیماران توصیه می‌شود. اما شواهد حمایت کننده از این توصیه محدود هستند. بر طبق یک متا آنالیز در همین زمینه، تعداد کمی کازآمایی بالینی در این زمینه در مورد آرتروز زانو انجام گرفته‌اند و در کل، اندازه اثر در کاهش درد کوچک است (18/0). در عین حال، تعداد کارآزمایی‌های بالینی تصادفی شده در زمینه استفاده از طب سوزنی برای آرتروز زانو افزایش یافته است. در این کارآزمایی‌ها، کاهش درد به لحاظ آماری قابل توجه و دارای ارزش بالینی بوده است. اگر چه به نظر می‌رسد که عمده این اثر ناشی از انتظار بهبود درد از طب سوزنی باشد تا خود طب سوزنی (تاثیری شبیه به استفاده از دارونما). بر طبق راهکارهای توصیه شده توسط کالج روماتولوژی آمریکا، طب سوزنی تنها برای بیمارانی توصیه می‌شود که دردی متوسط تا شدید در اثر آرتروز زانو دارند و تعویض مفصل زانو برای آنها سودمند است ولی راغب به عمل جراحی نیستند یا اینکه به دلیلی در مورد آنها امکان‌پذیر نیست. در رابطه با تحریک الکتریکی عصب از راه پوست نیز کالج روماتولوژی آمریکا همین دلیل را برای انجام آن توصیه می‌کند.

داروهای مورد استفاده در آرتروز زانو

داروهای ضد درد می‌توانند سودمند باشند. استامینوفن با دوز تا 4 گرم در روز برای درمان اولیه درد خفیف تا متوسط آرتروز زانو توصیه می‌شود. به دلیل نگرانی از خطر آسیب کبدی، اخیرا یکی از کمیته‌های مشورتی سازمان نظارت بر غذا و داروی آمریکا توصیه کرده است که حداکثر دوز مورد استفاده استامینوفن در بزرگسالان باید کمتر از چهار گرم در روز باشد و میزان دوز به ازای هر قرص محدود به 650 میلی‌گرم. در یک بررسی مروری از کارآزمایی‌های تصادفی شده که استامینوفن و داروی ضدالتهاب غیر استروییدی را مستقیما مورد مقایسه قرار داده‌اند، مشخص شد که داروهای ضد التهاب غیر استروییدی تاثیر بیشتر و پذیرش بهتری برای بیماران دارند، اگرچه عوارض جانبی بیشتری دارند. طبق شواهد موجود، داروی‌های ضدالتهاب غیر استروییدی هیچ برتری بر یکدیگر در زمینه اثرگذاری بر بهبود علایم ندارند. به علت نگرانی از عوارض قلبی- عروقی داروهای قوی مهار کننده انتخابی سیکلواکسیژناز-2، برخی از این داروها از بازار جمع‌آوری شده‌اند. این نگرانی در مورد مهار کننده‌های غیر انتخابی نیز مطرح شده‌اند. خطرات گوارشی این دسته از داروها نیز نگران کننده هستند. بنابراین پزشکان باید از هشدارها، احتیاط‌ها و موارد منع مصرف این داروها آگاهی داشته باشند. اگر مصرف داروی ضد التهابی غیر استروییدی خوراکی در بیمارانی که خطر عوارض گوارشی برای آنها وجود دارد لازم باشد، بهتر است از یک مهارکننده انتخابی سیکلو اکسیژناز-2، یا ترکیب یک داروی ضد التهاب غیر استروییدی غیر انتخابی با یک داروی محافظت کننده گوارشی (مهارکننده پمپ پروتون)، استفاده شود. برای بیماران بالای 75 سال، کالج روماتولوژی آمریکا، تاکید زیادی روی استفاده از ترکیبات موضعی داروهای ضد التهاب غیر استروییدی به جای ترکیبات خوراکی دارد (لطفا به جدول شماره 4 رجوع کنید).

در مورد داروهای موثر بر دستگاه عصبی مرکزی، از جمله مهارکننده‌های انتخابی سروتونین و نوراپی نفرین، بررسی‌هایی انجام شده است. علت علاقه به بررسی این داروها این است که برخی از بیماران دچار آرتروز زانو افسرده هستند و علایمی منطبق با درد نوروپاتیک دارند (درد تیر کشنده یا سوزش مانند، یا سوزن سوزن شدن). در حال حاضر، دولوکستین (duloxetine) تنها دارویی است که در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده و باکیفیت بررسی شده است. در این مطالعه، 65% از افراد گروه دولوکستین به میزان بالای 30% کاهش درد داشتند. در حالی که تنها 44% از افراد گروه دارونما این میزان کاهش درد را گزارش کردند. این کاهش درد ناشی از اثر مستقیم ضد درد بود و نه بهبود خلق یا تغییر در افسردگی یا اضطراب. بنابراین به نظر می‌رسد که این داروهای موثر بر دستگاه عصبی مرکزی ممکن است در زیر گروه‌هایی از بیماران دچار آرتروز زانو مفید باشند.

نقش تزریق دارو به داخل مفصل زانو

تزریق کورتیکواسترویید داخل مفصل به طور گسترده برای آرتروز زانو مورد استفاده قرار می‌گیرد. در یک بررسی که توسط کوکران انجام گرفته است مشخص شد که کاهش درد پس از تزریق تنها یک تا دو هفته دوام دارد. با توجه به دوام کوتاه کاهش درد، هزینه نسبتا بالا و اثرات جانبی بالقوه، شاید بهره‌گیری از تزریق کورتیکواسترویید در بیماری مزمنی مثل آرتروز زانو جایگاه نداشته باشد. در بیمارانی که علایم بالینی التهاب مفصل دارند (مثلا وجود مایع مفصلی قابل توجه)، تزریق داخل مفصل شاید ترغیب کننده باشد ولی شواهد محدودی از تاثیر واقعی وجود دارد. در عین حال، در بیمارانی که بیماری شبه- نقرس (Pseudogout) و کریستال‌های کلسیم پپروفسفات دی‌هیدرات در مفصل نیز به همراه دارند، تزریق کورتیکواسترویید داخل مفصل نقش دارد.

همچنین در زمینه تزریق مکمل‌های چسبناک (Viscosupplements) (مثل اسید هیالورونیک) که معمولا هفتگی و برای 5-3 داخل مفصل تزریق می‌شوند تحقیقات زیادی انجام شده است. در یک بررسی متا آنالیز که اخیرا انجام گرفته است مشخص شد که کارآزمایی‌های بالینی موجود در این زمینه کیفیت پایینی دارند و تزریق داخل مفصلی مکمل‌های چسبناک تنها مقدار کمی درد را کاهش می‌دهد که به لحاظ بالینی اصلا قابل توجه نیست، ضمن اینکه خطر عوارض جانبی جدی در اثر تزریق آنها وجود دارد. در یک کار آزمایی بالینی تصادفی شده‌ای که اخیرا انجام شد در عین حال نشان داده شد که زمانی که تزریق داخل مفصلی مکمل‌های چسبناک اثر داشته باشد، اثر آن‌ها تا حداقل یک سال باقی می‌ماند و نیز اینکه علایم در فواصل ما بین تزریق رو به بهبود می‌گذارد. این اثر مثبت در مقایسه با دارونما نشان داده شد. بنابراین این گونه به نظر می‌رسد که تکرار تزریق موثرتر باشد.

داروهای نوین در درمان آرتروز زانو

برروی داروهایی ضد درد جدید تحقیقات زیادی در حال انجام هستند، از جمله مهار کننده‌های فاکتور رشد عصبی. طبق کارآزمایی‌های بالینی تصادفی شده با کیفیت بالا، این داروها درد ناشی از آرتروز زانو را کاهش می‌دهند. اما در عین حال، این نتایج مثبت توسط نگرانی‌های بالقوه تحت‌الشعاع قرار گرفته‌اند. به عنوان مثال، تعداد کمی از بیمارانی که با داروی تانزوماب (tanezumab) درمان شده‌اند دچار تخریب سریع مفصلی شده‌اند.

متاسفانه، هیچ کدام از داروهایی که در آرتروز زانو مورد استفاده قرار می‌گیرند اثربخشی قانع کننده در بهبود ساختاری غضروف مفصلی یا سایر اجزای مفصلی ندارند. مجموعه‌ای از داروهای نوین برای آرتروز زانو در دست بررسی و تولید هستند. بیشتر کارآزمایی‌ها در زمینه‌های زیر در حال جریـان هستند: آزمایش ترکیبات آنابولیک (فاکتورها و هورمــون رشد)، چند ترکیب ضد کاتابولیک (اینترلوکیــن-1، مهارکننده کیناز KB و مهارکننده‌های آنزیم تحریک شونده ساخت اکسید نیتریک)، و سلول درمانی (عمدتا سلول‌های بنیادی مزانشیمال از مغز استخوان یا بافت چربی).

گلوکوزامین و سایر مکمل‌ها

گلوکوزامین رایج‌ترین درمان غیردارویی است. در کارآزمایی‌های بالینی تصادفی شده، گلوکوزامین و دارونما اثری مشابه روی درد دارند. البته کارآزمایی‌هایی که توسط شرکت‌های دارویی حمایت مالی شده‌اند نتایج بهتری را در مقایسه با کارآزمایی‌های مستقل گزارش کرده‌اند. در مورد اثر گلوکوزامین روی بهبود بافتی و ساختاری مفصل شواهد بحث انگیز هستند. در عوض در مورد کندروئیتین، در متا آنالیزی از تنها 3 کارآزمایی بالینی تصادفی شده به مدت 2 سال مشخص شد که این ترکیب اثر کوچکی روی علایم و ساختار مفصل دارد (اندازه اثر 23/0). ترکیبات دیگری نیز در این زمینه مورد بررسی قرار گرفته‌اند. در یک مطالعه مروری توسط کوکران بر روی دانه‌های سویای غیر صابونی شونده آوکادو نتایج امیدوار کننده‌ای در دو مطالعه گزارش شده بود. همچنین شواهدی نه چندان سطح بالا در مورد دیاسرین (Diacerein)، پودر میوه رز (rosehip)، و متیل سولفونیل متان وجود دارد. پیش از اینکه هرگونه نتیجه‌گیری در مورد سودمندی این درمان‌ها بتوان گرفت، نیاز به کارآزمایی‌های با کیفیت بالا وجود دارد. کالج روماتولوژی آمریکا، برحسب شرایط، توصیه می‌کند که پزشکان مکمل‌های غذایی (مثل گلوکوزامین) یا کاپسایسین (Capsaicin) موضعی را تجویز نکنند.

نقش جراحی

درمان جراحی بهینه عمدتا بسته به علایم، میزان ناتوانی، شدت بیماری در تصویر برداری، و سن بیمار متفاوت است. آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا توصیه می‌کند که انجام شستشوی مفصلی با آرتروسکوپ یا دبریدمان (یا هر دو) و برداشتن منیسک تنها در بیمارانی انجام شود که علایم مکانیکی دارند، مثلا شروع ناگهانی عدم توانایی در باز کردن کامل مفصل زانو یا گرفتن یا قفل شدن مفصل به طور مداوم و ناتوان کننده. این عمل هیچ اثر قابل توجهی بر درد آرتروز زانو ندارد و در جدیدترین کارآزمایی بالینی، فواید آن مشابه درمان بهینه شده بازتوانی و دارویی است.

عمل تعویض مفصل زانو تنها در بیمارانی باید انجام شود که آرتروز زانوی شدید دارند. تعریف بیماری شدید عبارت است از درد متوسط تا شدید مداوم، محدودیت عملکردی برای فرد، و کاهش کیفیت زندگی علی‌رغم درمان غیرجراحی بهینه، ضمن اینکه تصویربرداری هم تایید کننده شدت بیماری باشد. بیماران باید زمانی که تعویض مفصل زانو ضروری می‌شود به متخصص ارتوپدی ارجاع داده شوند. این کار ترجیحا باید پیش از زمانی انجام شود که کاهش عملکردی قابل توجه رخ دهد زیرا کاهش عملکردی در این سطح ممکن است پس از عمل کاملا بهبود نیابد. اگرچه کارآزمایی بالینی تصادفی شده در این زمینه وجود ندارد ولی مطالعات آینده‌نگر با کیفیت بالا از بیماران انتخاب نشده‌ای که یکی پس از دیگری تحت عمل قرار گرفته‌اند نشان داده‌اند که این عمل عموما موفقیت‌آمیز است، به نحوی که در 80% بیماران درد کاهش می‌یابد. کم کردن وزن پیش از جراحی مهم است به دلیل اینکه چاقی خطر عوارض ناشی از جراحی را افزایش می‌دهد و در صورت وجود چاقی، پیامدهای بلند مدت منفی بیشتر خواهند بود. ورزش به مدت 3-2 ماه پیش از جراحی می‌تواند موجب بهینه شدن شرایط بدنی بیمارانی که منتظر جراحی تعویض مفصل زانو هستند شود. اگر چه روشن نیست که این اقدام تاثیری در بازتوانی پس از عمل جراحی دارد یا خیر. در متا آنالیزی که اخیرا از 12 کارآزمایی بالینی تصادفی شده یا شبه تصادفی شده در این زمینه انجام شد هیچ گونه فایده‌ای مشاهده نشد. در عین حال، نویسندگان متاآنالیز فوق بر این عقیده هستند که برنامه‌های ورزشی کار شده در این کارآزمایی‌ها اعتبار درمانی ضعیفی داشته‌اند و این مساله ممکن است موجب پوشیده شدن فایده‌های بالقوه ورزش پیش از عمل جراحی شده باشد.

در بیماران زیر 60 سال، نگرانی عمده در انجام عمل تعویض مفصل زانو فرسایش مفصل مصنوعی است به این علت که عمل مجدد با موفقیت کمتری همراه است. نکته مهم اینکه هیچ تعریف مشخصی از جوان بودن برای عمل تعویض مفصل زانو وجود ندارد و تصمیم‌گیری در مورد انجام عمل باید بر مبنای مزایا و خطرات آن در هر فرد باشد. بعد از عمل تعویض مفصل زانو تنها فعالیت‌های بدون ضربه توصیه می‌شود، مثل دوچرخه سواری، شنا و راه رفتن چون به نظر می‌رسد نوع و میزان فعالیت تا حدی در فرسایش مفصل مصنوعی دخیل هستند. عمل جراحی جایگزینی که در بیماران جوان‌تر یا فعال‌تری که تنها دچار بیماری در یکی از فضاهای مفصلی زانو هستند عبارت است از استئوتومی در قسمت بالای استخوان تیبیا. این عمل با برداشتن فشار از روی فضای مفصلی دچار آرتروز باعث کاهش علایم، کند شدن روند تخریبی ناشی از آرتروز و به تاخیر افتادن نیاز به تعویض مفصل می‌شود. در یک متا آنالیز از مطالعات آینده‌نگر در این زمینه، نشان داده شد که 12-9 سال پس از عمل استئوتومی در قسمت بالای استخوان تیبیا برای تصحیح انحراف والگوس زانو، تنها 16% بیماران نیازمند تعویض مفصل زانو بودند.

منبع: نوین پزشکی

Bennell K L, et al. Management of osteoarthritis of the Knee BMJ August 4, 2012; 345: 37-42.

ورزشی فوق العاده برای آرتروز زانو

هنگام بروز آرتروز موضعی در ناحیۀ زانو چه باید کرد؟ این گونه مرسوم بوده که هنگام بروز این عارضه از یک ضد درد یا مسکن استفاده می شده ولی این داروها تنها باعث مزمن شدن درد می شدند.

و اگر شما چند بار در هفته "تایی چی" انجام دهید، آیا تأثیری در بهبودی آرتروز زانو دارد؟ تایی چی به داد زانوی شما گوش می هد .
آرتروز زانو یا گنارتروز
آرتروز زانو بیماری رایجی است که نزدیک 40% افراد بالای 65 سال به آن دچار می شوند. گنارتروز درد و ناراحتی های بسیار شدیدی ایجاد می کند. و ممکن است باعث شود که فرد مبتلا در انجام کارهای روزمره اش نیز ناتوان شود.
عموماً مصرف داروهای ضد التهابی برای بهبود شرایط زندگی به مبتلایان به آرتروز توصیه می شود:
اگر کاهش وزن هم لازم باشد، به مبتلایان توصیه می شود که فعالیت های فیزیکی منظم، در حد توانشان و متناسب با زندگی روزمره شان انجام دهند.جلسات فیزیوتراپی هم می توانند در مقابل آرتروز زانو مؤثر باشند.

از سوی دیگر، اخیراً اثرات عضله سازی بر روی این عارضه تأیید شده است. تمرینات عضله سازی، چه با دستگاه و چه بدون دستگاه، خصوصاً تمرینات انقباضی باعث تقویت عضلات چهار سر ران می شود. این تمرین ها تحرک، تعادل و عملکرد جسمی را بهبود می بخشد.
"تایی چی" نیز یکی از روش های است که به اندازۀ روش های عضله سازی سابق مؤثر و مفید است؛ برای اثر بخشی این روش شواهدی نیز وجود دارد. 
"تایی چی" در برابر آرتروز زانو
نزدیک به چهل نفر از افرادی که حدود 10 سال یا کمتر، از آرتروز زانو رنج می برده اند، پذیرفتند که در یک دوره یک ماهه، دو بار در هفته و هر بار به مدت یک ساعت، "تایی چی" انجام دهند. 
این تمرین 75% کاهش درد و چهار برابر افزایش توانایی در انجام کارهای روزمره را برای این افراد به ارمغان آورد. توانایی جسمانی، مستقل بودن در کارهای شخصی و سلامتی شان به میزان قابل توجهی بهتر شد به حدی که نشانه های افسردگی نیز در آنها کاهش یافت.  
چگونه می توان تأثیر "تایی چی" بر آرتروز زانو را توضیح داد؟
این فن رزمی به بدنی آرام نیاز دارد. باعث حرکت ماهیچه ها، انعطاف و استقامت شان می شود. "تایی چی" کمک می کند تا فرد شناخت بهتری از بدنش و محدودیت هایش به دست آورد.

این فعالیت آرام ذهن را نیز به کار می اندازد. به لطف عمل تنفس و استراحت، وضعیت عمومی بدن بهبود می یابد؛ این بهبودی برای دردهای زانو بسیار مفید و ارزشمند است. به همۀ این موارد باید مهارت در کنترل بر درد را نیز اضافه کرد.
شما هم امتحان کنید، شاید به موازات این تمرین ها بتوانید مقدار داروهای ضد التهاب تان را هم کم کنید.
 
منبع:seemorgh.com

بروکلی وپیشگیری از آرتروز

مصرف بروکلی وپیشگیری از ارتروز وکمک به درمان ان

 نتایج اولیه مطالعات در انگلستان نشان داده ،ترکیبی در بروکلی به نام  "سولفو رافان"از تاثیر انزیم های تخریب کننده مفاصل  و ایجاد ارتروز پیشگیری می کند. پیش از این  بروکلی بعنوان پیشگیری کننده از سرطان شناخته می شد. اکنون دانشمندان می خواهند بدانند سولفورافان چگونه از ارتروز جلوگیری می کند. خوردن بروکلی باعث ورود مقدار زیادی ترکیب سولفورافان  بدرون خون می شود اما هنوز معلوم نیست  که ایا مقدار کافی ان به مفاصل می رسد  یا نه؟

 ترکیب دیگری به نام " دیالیل  دی سولفید "که در مقادیر بالا در" سیر" وجود دارد و  این ترکیب در  نمونه های ازمایشگاهی تخریب غضروف راکند ساخته ، واز ارتروز جلوگیری می کند. اهمیت این مطالعات در این نکته است که درمان دارویی موثری برای ارتروز وجود ندارد.  ارتروز نوعی بیماری تخریب تدریجی  غضروف مفاصل است  وبسیاری از مفاصل  دست ،پا،  زانو ،ستون فقرات ولگن را گرفتار می کند .

منبع : وبلاگ دکتر غلامرضا رئیسی